Τι σημαίνει σεξουαλική απελευθέρωση;

Ζούμε σε μια εποχή που όλοι μιλούν για το σεξ. Το ερώτημα που γεννιέται όμως κάθε στιγμή, είναι πως όλοι αυτοί που μιλούν για αυτό, είναι όντως απελευθερωμένοι; Απολαμβάνουν την κάθε επαφή, δίχως δισταγμό. Σε αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω, επιθυμώντας να μη κρυφτώ πίσω από επισφαλείς ταμπέλες προχωρημένων ή πουριτανών. Για τον απλούστατο λόγο πως η αυθεντική σεξουαλικότητα δεν διχοτομείται σε επιμέρους κομμάτια, αλλά βιώνεται ως μια ολότητα.

Την βιώνουν όμως οι άνθρωποι, με αυτό τον τρόπο;

Θα ξεκινήσω την ανάλυση μου περιγράφοντας έναν τύπο ανθρώπου που μοιάζει βγαλμένος από προηγούμενους δεκαετίες, αλλά υπάρχει και σήμερα, κυκλοφορώντας ανάμεσα μας. Δε κάνει σεξ, διότι θεωρεί ότι είναι κάτι άσχημο και επαίσχυντο, και δίνει μεγάλη προτεραιότητα στο θεσμό της παρθενίας. Θεωρεί ότι υπάρχει για αυτόν ή αυτήν, ένας μόνος σύντροφος που θα περάσει μαζί του το υπόλοιπο της ζωής. Θα τον ανακαλύψει με ένα μαγικό τρόπο, που μοιάζει εμπνευσμένος από παιδικά παραμύθια. Το σώμα του είναι ανενεργό και φοβάται ακόμα και στην ιδέα, να προβεί στην ιδέα του αυτοερωτισμού. Έχει εσωτερικεύσει πολλά ‘’πρέπει’’ από την οικογένεια του που αναδύονται από τον τρόπο συμπεριφοράς του μέχρι τις κινήσεις του σώματος του.  Από την άλλη μεριά υπάρχει ένα άλλο είδος ανθρώπου που έχει το προσδιορισμό του προοδευτικού ή εναλλακτικού. Μιλάει για το σεξ με άνεση και συνάμα κυνισμό. Λατρεύει να εξιστορεί τις ερωτικές του περιπέτειες είτε είναι άντρας, είτε γυναίκα, στους οικείους του, προσβλέποντας να πάρει από αυτούς θαυμασμό και αποδοχή. Θεωρεί την μονογαμία, όχι μια επιλογή που σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να είναι και αρεστή, αλλά μια μαρτυρική καταδίκη, που είναι απόρροια ενός ηθικολογικού πολιτισμού. Απεχθάνεται κάθε είδους δέσμευση, είναι υπέρμαχος των ελεύθερων σχέσεων χωρίς περιορισμούς, τον ερεθίζουν οι φαντασιώσεις αλλά και η συμμετοχή σε διάφορα είδη πανηδονισμού, όπου συμμετέχουν πολλά άτομα. Το σώμα αυτών των ατόμων είναι σε συνεχή διέγερση και η ανταλλαγή συντρόφων τρόπος ζωής. Το συναίσθημα όμως είναι ανύπαρκτο.

Σε αυτό το σημείο αναδύεται το ερώτημα, ποιοι είναι περισσότερο ελεύθεροι; Οι μεν πρώτοι που έχουν συναισθήματα που θέλουν να εκφράσουν, αλλά έχουν συνάμα και ένα ακινητοποιημένο σώμα ή οι δεύτεροι που έχουν ενεργοποιημένο κορμί, που φαίνεται να πάλλεται με κάθε ερέθισμα, αλλά κυριαρχεί η απουσία συναισθήματος;
Σε αυτό το ερώτημα μας βοηθάει η μεθοδολογία και επιστημονική τεκμηρίωση της σωματικής ψυχοθεραπείας, που θεωρεί ότι το σώμα αντανακλά όλη την προσωπικότητα και ότι υπάρχει μια λειτουργική ενότητα ανάμεσα στο νου και το σώμα. Στη σωματική ψυχοθεραπεία ο όρος ‘’σώμα’’ δεν ταυτίζεται με την καθαρά βιολογική διάσταση του σώματος και δεν υπάρχει ιεραρχική σχέση ανάμεσα στο νου και το σώμα, ανάμεσα στην ψυχή-συναισθήματα και το σώμα. Είναι και τα δυο λειτουργικές και αλληλεπιδρώσης όψεις του συνόλου της ανθρώπινης ύπαρξης. Άρα λοιπόν το ζήτημα δεν είναι ο διαχωρισμός και υιοθέτηση κάποιου ρόλου, αλλά η ένωση. Μια ανοιχτή καρδιά που συναντάει ένα ζεστό κορμί που φλέγεται από ηδονή.. Αυτό απαιτεί μια σκληρή μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό, προσπαθώντας να έρθουμε αντιμέτωποι με στερεότυπα, με φόβους, που μας έχουν ωθήσει είτε στην μία, είτε στην άλλη πλευρά. 

Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης, ο κάθε θαρραλέος πολεμιστής θα έχει να αντιμετωπίσει σκληρές επιθέσεις από ανθρώπους που ανήκουν σε αυτά τα δυο άκρα. Οικογένεια και φίλοι που φορούν τον μανδύα ενός ψευδορομαντισμού, θα τους φανεί κάποιος τρελός, που επιθυμεί να ταίσει την πείνα της σάρκας, δίχως ενοχές. Σε αυτό το σημείο δε πρέπει να ξεχνάμε, πως οι ενοχές, είναι το μεγαλύτερο μέσο χειραγώγησης του ανθρώπου. Η ενοχή στην ελληνική οικογένεια μοιάζει σαν ένα έγκλημα που δεν έχεις κάνει ποτέ, σε έχουν πείσει όμως ότι το έχεις διαπράξει και οφείλεις εφόρου ζωής να προσπαθείς να εξαγνιστείς, δίχως να ξέρεις τον πραγματικό λόγο.

Από την άλλη πλευρά, οι ακομπλεξάριστοι φαινομενικά άνθρωποι, θα τους φανεί κάποιος παλιομοδίτης αν επιζητεί μαζί με την ικανοποίηση των ζωωδών ενστίκτων του και την συναισθηματική ολοκλήρωση. Θα τον κοροϊδέψουν ή ακόμα, θα προσπαθήσουν να τον/την πείσουν πως ζούμε σε μια εποχή έντονου κυνισμού, που τα συναισθήματα δεν έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία. 

Κι αφού καταφέρουμε να πραγματοποιηθεί αυτή η πολυπόθητη ένωση, σκοπός θα πρέπει να είναι το μοίρασμα του πλούτου, που έχουμε δημιουργήσει σε κάποιον άλλο άνθρωπο. Κι όσο διαρκεί αυτό το μοίρασμα, θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο το ρίσκο του σχετίζεσθε. Και την ίδια αυτή στιγμή, θα δημιουργείται ένα δίλημμα, που συνεχώς θα πρέπει να απαντάμε. Θα αφεθώ στη ροή του έρωτα, της δημιουργίας και εν γένει της ζωής ή όχι;