Η μάσκα που κρύβεις

Ζούμε σε μια εποχή και σε μια χώρα, όπου το παράλογο επικρατεί και διευρύνεται, δίχως αντίπαλο. Μέχρι στιγμής ήξερα ότι υπήρχαν οι δογματικοί άνθρωποι που πιστεύουν τη τάδε ή δείνα θεωρία, χωρίς να θέλουν αντίλογο. Όσο περνάει ο καιρός ανακαλύπτω ότι υπάρχουν άνθρωποι- επαγγέλματα που έχουν περάσει στη σφαίρα του ιερού, που οποιαδήποτε  αναφορά σε αυτούς, πρέπει να συνοδεύεται με  θαυμασμό και έπαινο. Είναι σα να έχουν υπογράψει ένα συμβόλαιο με την επιτυχία από τότε που αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο. Μερικά από αυτά τα επαγγέλματα με το ειδικό βάρος στη χώρα μας είναι οι γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, ψυχίατροι, καθηγητές πανεπιστήμιου και πολλά ακόμη. Σε αυτό σημείο θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω οποιαδήποτε  πρόβλημα με τους επαγγελματίες αυτών των χώρων. Ο στόχος μου είναι να καυτηριάσω την παθογένεια και την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή πως η κοινωνία τα χρησιμοποιεί επαγγέλματα και ανθρώπους,  για να καθαγιάσει την αμάθεια της και ούτω το καθεξής.

Θα ήθελα να ξεκινήσω την ανάλυση μου με ένα ερώτημα; Ποιος αποφασίζει, ποιο επάγγελμα είναι πιο σημαντικό και ουσιώδες από το άλλο;  Υπάρχει κάποια μέτρηση που μπορούμε να κάνουμε, ώστε να σιγουρευτούμε; Φυσικά και όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι όλα χρήσιμα για το κοινωνικό σύνολο. Όλοι και όλα προσφέρουν στη δομή μιας κοινωνίας.

 Στη συνέχεια αυτού του συλλογισμού που παραθέτω, μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί απλοϊκά, γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν έχει καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Αν σκεφτείς λογικά όλες τις κοινωνικές  παραμέτρους, μπορείς εύκολα να καταλήξεις σε αυτό. Αν παραδείγματος χάρη, , έχουν απεργία οι άνθρωποι που δουλεύουν σε απορριμματοφόρα, όλη η πόλη είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος, με κίνδυνο για μεταδιδόμενα νοσήματα.

Αυτό συμβαίνει διότι οι άνθρωποι πια δεν έχουν επίγνωση των βαθύτερων τους αναγκών. Καλύπτουν από παιδιά πλασματικές ανάγκες, που δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση με αυτούς. Οι τρόποι είναι πάμπολλοι, για το κάνεις αυτό. Ένας από αυτούς είναι εδραίωση ενός κοινωνικού status. Να διαλέξεις ένα επάγγελμα που να σου δίνει ταυτοχρόνως ένα κύρος, που θα σε καθοδηγεί  σε οποιοιδήποτε κοινωνικό  χώρο, κι να κινείσαι.  Αποκτάς αίγλη, ασκώντας απλά το επάγγελμα σου, δίχως να  νοιάζει τον άλλον ο τρόπος που το κάνεις και η γενικότερη παιδεία σου. Μοιάζει σε κάτι ανάμεσα σε πανοπλία και μάσκα που σε προστατεύει από οποιαδήποτε έκθεση.

Αυτή η στάση ζωής όμως πόσο αποδοτική είναι στην πραγματικότητα για όλους μας;  Θεωρώ ότι περισσότερο μας αφαιρεί, παρά μας προσθέτει. Δημιουργεί ανθρώπους με βαθιά κενά που με τα χρόνια διογκώνονται. Δεν είναι ευτυχισμένοι με αυτό που κάνουν,  ούτε μπορούν να προσφέρουν στη δημόσια ζωή. Έχουν υπαρξιακές κρίσεις και έλλειψη ενός ουσιαστικού  νοήματος.

Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση πιστεύω ότι πρέπει αρχικά να γίνουμε δύσπιστοι με τους ανθρώπους που θαυμάζουμε άνευ όρων Αν κάποιος πχ είναι καθηγητής Πανεπιστημίου, δε σημαίνει ότι συγκαταλέγεται απευθείας στο κόσμο των σοφών. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε πόσο δημιουργικός είναι, και πόσα παράθυρα σκέψης ανοίγει στους φοιτητές του. Δεν έχουν σημασία οι τίτλοι, αλλά το έργο που αφήνει κάποιος στη ζωή. Ακόμα σε οποιαδήποτε επαγγελματική επιλογή, οφείλουμε να σκεφτούμε πόσο μας αντιπροσωπεύει αυτό που επιλέγουμε. Κάθε φορά που θα καλύπτουμε μια δική μας βασική ανάγκη, θα είχε την ευκαιρία και ο διπλανός μας,  να ζήσει αυτό το θαύμα. Γιατί η ανθρωπότητα είναι μια συνεχόμενη αλυσίδα. Όταν καταφέρουμε ως κοινωνία, να κάνουμε πράξη όσα είπα, θα πέσουν αυτομάτως όλες μας οι μάσκες και θα βουτήξουμε στο βαθύτερο σημείο της ίδιας της ζωής μας.