Θα ξεκινήσω αυτό το άρθρο δηλώντας πως είμαι αντίθετος με κάθε δολοφονική πράξη και συνάμα διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις που εξέφραζε ο εκλιπόντας. Θα προσπαθήσω όμως να αντλήσω από αυτή την αιματοβαμμένη υπόθεση, κάποια διδάγματα σκέψης, που ευελπιστώ να μας φανούν χρήσιμα.
Ζούμε σε μια εποχή πόλωσης όπου διαφορετικές ιδεολογίες και πρότυπα ζωής, διασταυρώνουν τα ξίφη τους, προσδοκώντας να κυριαρχήσουν. Θεωρώ σημαντικό να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να στοχαστούμε την δική μας στάση απέναντι στα πράγματα. Μήπως η ιδεολογία μας μετατρέπεται σε ένα κούφιο ιδεολόγημα, που δεν έχει καμία αξία; Θα αναρωτηθεί κάποιος, πως μπορούμε να το καταλάβουμε; Ένας από τους τρόπους είναι, όταν η ιδεολογία μας θέλει να χωρίσει τους ανθρώπους, αντί να τους ενώσει και όταν θέλει να έχει πάντα δίκιο, ξεχνώντας τα τρωτά της σημεία και ότι μπορεί να έχει κάποιες φορές άδικο, διότι δεν υπάρχει τίποτα που να είναι τέλεια αψεγάδιαστο σε αυτό το κόσμο.
Επίσης πρέπει να ξεχνάμε, πως υποσυνείδητα διαλέγουμε μια πολιτική άποψη εξαιτίας των βιωμάτων μας και των ψυχικών τραυμάτων που κουβαλάμε από παιδιά. Αν δε φροντίσουμε αυτά τα ζητήματα, συνήθως γινόμαστε φανατικοί μιας ιδεολογίας, για να αποφύγουμε τον πόνο των τραυμάτων. Παίρνουμε μια ντουντούκα και φωνάζουμε, για να σκεπάσουμε το θυμό και το κλάμα ενός εσωτερικού παιδιού που δεν εκφράστηκε ποτέ. Μόνο, αν θεραπεύσουμε το συγκεκριμένο κομμάτι του εαυτού μας, θα αποκτήσουμε την ευκαμψία, να είμαστε πάνω από την ιδεολογία μας και να την χρησιμοποιούμε για το κοινό καλό, αποφεύγοντας να γίνουμε εκφραστές ακραίων, απάνθρωπων απόψεων, είτε θύματα λαϊκιστών που εποφθαλμιούν συνεχώς για να μας ξεγελάσουν.
Είναι επίσης σημαντικό να αναρωτηθούμε πόσο θέλουμε να καταλάβουμε τους άλλους και να τους εμπεριέξουμε σε ένα κοινό αφήγημα, που θα μπορέσουμε όλοι μαζί να το νοηματοδοτήσουμε. Θα φέρω ένα παράδειγμα, για να είμαι πιο σαφής. Υπάρχουν πολλοί άνθρωπο στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως, που είναι λάτρεις των απόψεων συνομωσιολογίας και γοητεύονται από ναρκισσιστικές προσωπικότητες ηγετών που δεν εκτιμούν την δημοκρατία. Δεν λέω σε καμία περίπτωση να ενστερνιστούμε τις απόψεις τους. Οφείλουμε να τις κριτικάρουμε και να τις αμφισβητούμε σθεναρά. Είναι όμως ουσιώδες, να προσπαθήσουμε να τους κατανοήσουμε. Γιατί το πιστεύουν αυτό και σε τι πραγματικά τους βοηθάει; Όσοι τους υποτιμούν, δίνουν χώρο σε αυτή την μερίδα ανθρώπων, να συνασπιστεί με επικινδύνους ηγετίσκους που επιθυμούν την κατάλυση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος.
Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω ένα ερώτημα. Κάθε αφορά που εκφράζουμε μια ακραία πολωτική άποψη που μοναδικό στόχο, έχει να κυριαρχήσει στο δημόσιο διάλογο, είναι σημαντικό να σκεφτούμε λίγο συστημικά και συμπαντικά. Αν παραδείγματος χάρη, απεχθάνεσαι ανθρώπους άλλου χρώματος, σεξουαλικότητας και άλλων διαφορών, δημιουργείς στο πλανήτη αρμονία ή μια έντονη δυσαρμονία που μοιάζει με πυρηνική βόμβα που κάποια στιγμή, θα εκραγεί;
Αν με ρωτούσε κάποιος, με ποιον τρόπο, μπορώ να υπάρχω στο κόσμο αυτό. Θα του έλεγα το εξής. Σκέψου το σύμπαν σαν ένα πουλάκι που το έχεις στη παλάμη σου. Κυριαρχείσαι από το φόβο και το σφίγγεις όλο και πιο δυνατά ή από την αγάπη και το αφήνεις να πετάξει ελεύθερο στο άπειρο της ύπαρξης;
