Οι παλιές αγάπες πάνε όντως στον Παράδεισο;

Όλοι μετά από επώδυνους χωρισμούς, έχουμε πει, η έχουμε ακούσει, να μας λένε κατάμουτρα εκφράσεις του τύπου. 

‘’Μαύρη ώρα και στιγμή που σε γνώρισα. Σπατάλησα μαζί σου τα καλύτερα μου χρόνια. Δεν άξιζες τίποτα από αυτά σου έδωσα. Ήσουν η χειρότερη επιλογή, που μπορούσα, να κάνω’’. 

Όλες αυτές οι εκφράσεις και τα παράγωγα τους, αναδύουν έντονο θυμό και απέχθεια για το πρώην αντικείμενο του πόθου μας. Αυτή η συμπεριφορά μας βοηθάει να εξελιχθούμε, ως άνθρωποι ή απλά είναι ένας βάναυσος τρόπος, να τραυματιστούμε πιο βαθιά;

Θα προσπαθήσω σε αυτό το άρθρο, να μιλήσω για το χωρισμό και τις πρώην αγάπες, όχι ως κάτι καταραμένο και ενοχικό, που θα μας επιβαρύνει για μια ολόκληρη ζωή, αλλά ως μια ευκαιρία προσδιορισμού για το ποιοι  είμαστε και προς τα που, επιθυμούμε, να κατευθύνουμε την πυξίδα της ζωής μας; 

Θα ξεκινήσω αρχικά με την εξής παραδοχή. Πως κάθε χωρισμός, είτε πραγματοποιείται από κοινού,είτε κάποιος από τους δυο εραστές, αποφασίζει να βάλει τους τίτλους του τέλους, είναι μια επώδυνη διαδικασία, που πονάει πάντα και βαθιά. Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από το πόνο και το θυμό, που υπάρχει μέσα του. Αρά είναι καλό, να πάρει επαφή με αυτά τα συναισθήματα και να προσπαθήσει να τα βιώσει, χωρίς βιασύνη, ούτε προσπάθεια αποφυγής. Να δώσει χρόνο στον εαυτό του, να κλάψει, ή  ακόμα να εκφράσει στο πρώην σύντροφο του, όλα όσα τον βασανίζουν και δεν πρόλαβε να του  πει.

Έπειτα έρχεται η στιγμή της επεξεργασίας. Τι πήγε στραβά; Τι θα μπορούσα, να κάνω καλύτερα; Κανείς δεν έχει ποτέ το εκατό τοις εκατό της ευθύνης, αλλά ούτε και το μηδέν. Το πιο δύσκολο πράγμα, είναι να αντικρίσεις το ποσοστό της ευθύνης, που σου αναλογεί με ότι αυτό συνεπάγεται. Καθώς αρχίζεις να αναλογίζεσαι όλη την πορεία της σχέσης, αντικρίζεις μοτίβα της ζωής σου, που επαναλαμβάνονται συνεχώς, αντιλήψεις για τον έρωτα και τις σχέσεις, που διαπιστώνεις την έλλειψη λειτουργικότητας τους. Αυτή η διαδικασία απαιτεί κόπο και χρόνο. Αν πραγματοποιηθεί με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, είμαι πεπεισμένος, πως ο καθένας και καθεμιά, θα ανακαλύψει ψυχικούς και συναισθηματικούς θησαυρούς, που θα είναι χρήσιμοι στη συνέχεια.

Αφού πραγματοποιηθεί λοιπόν αυτή η επεξεργασία, είναι απαραίτητο να στοχαστείς εκ νέου για τη σχέση με τον άνθρωπο, που ήσουν μαζί. Η πνευματική σου κατάσταση θα έχει περισσότερη διαύγεια, ώστε εξετάσεις με μεγαλύτερη επάρκεια ολόκληρο το σκηνικό της πρώην σχέσης σου. Τι οφέλη αποκόμισες από την παρουσία του συγκεκριμένου συντρόφου στη ζωή σου; Τι έμαθες από αυτό τον άνθρωπο; Ποιες όμορφες στιγμές, θα ήθελες να κρατήσεις στη μνήμη σου. Αυτές μπορεί να είναι ένα  ένα όμορφο ταξίδι που κάνατε, μια νύχτα έντονου ερωτικού πάθους, ένα ευτράπελο που κάθε φορά που το σκέφτεσαι, ξεσπάς σε τρανταχτά γέλια. Αυτές οι ανεκτίμητες εμπειρίες, θα συγκροτήσουν το προσωπικό πλοίο του κάθε εραστή και ερωμένης, για να πλεύσουν στον επόμενο προορισμό.

Ξέρω καλά μέσα από την θεραπευτική μου εμπειρία και όχι μόνο, πως τα βήματα που περιγράφω δε πραγματοποιούνται ποτέ ή σχεδόν ποτέ γραμμικά. Μπορεί να έχει περάσει κάμποσος καιρός, και ενώ νομίζεις ότι έχεις κρατήσει τα θετικά και έχεις μάθει από τα λάθη σου, να παρατηρείς στον εαυτό σου έντονο θυμό μετά από τη θύμηση του πρώην συντρόφου σου και να σκέφτεσαι συνεχώς πόσο αφελής ήσουν, που σύναψες σχέση μαζί του. 

Το πιο παρηγορητικό και λυτρωτικό σε όλες αυτές τις σκέψεις, που θέλουν να σε κατασπαράξουν, είναι το εξής: Μπορεί να έχεις κάνει λάθη, να κουβαλάς ανεπάρκειες, σκοτεινά σημεία που δε γνωρίζεις, κατάφερες όμως να αποδεχτείς το ρίσκο του σχετίζεσθε  και να προσπαθήσεις, να συνδεθείς με έναν άνθρωπο. Δε διάλεξες να κλειστείς στον εαυτό σου και στην προσωπική σου μυθολογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία από αυτό. Στην αρένα της ζωής δε διάλεξες το ρόλο του θεατή, αλλά αυτού που είναι πρωταγωνιστής. Ο πρωταγωνιστής σίγουρα θα χάνει κάποιες φορές, αλλά αν διαβάσει με ωριμότητα τα λάθη του, γεύεται και την νίκη. Ενώ ο θεατής παραμένει θεατής που μόνο παρακολουθεί.

Κλείνοντας λοιπόν, αν υποθέσουμε πως ο παράδεισος είναι ένα μέρος που υπάρχει γαλήνη και ευτυχία, και πως αυτός ο παράδεισος υπάρχει μέσα μας, είναι στο χέρι μας, να αποδεχτούμε τους έρωτες και τις αγάπες μας, και μέσα από όλα αυτά, να βιώσουμε μια ουσιαστική πληρότητα.

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως οι παλιές αγάπες πάνε όντως στον παράδεισο, αρκεί να το επιθυμείς και να το επιδιώκεις.