Ζούμε σε μια εποχή όπου δημοκρατικές κατακτήσεις χρόνων και δικαιωμάτων, αμφισβητούνται σθεναρά από πολιτικές ηγεσίες, έχοντας την θερμή συμπαράσταση εκατοντάδων ανθρώπων ανά την υφήλιο. Θα αναρωτηθεί κάποιος, τι συνέβη και αντί να προχωράμε προς τα μπροστά, προχωράμε ολοταχώς προς τα πίσω. Δηλαδή, γιατί γινόμαστε συντηρητικοί;
Για να απαντήσω όσο πιο πειστικά γίνεται σε αυτό το ερώτημα, είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε με όσο πιο απλό τρόπο τους όρους ‘’πρόοδος’’ και ‘’συντήρηση’’. Η πρόοδος είναι κάτι το νέο που δεν έχει ζήσει κανείς, αλλά το έχει οραματιστεί και πιστεύει, ότι θα προσφέρει κάτι ουσιώδες για το μέλλον μιας κοινωνίας. Το συντηρητικό είναι κάτι παλιό και γνώριμο που περιέχει κάτι το οικείο. Είναι ένα αφήγημα που μεταλαμπαδεύεται από την μια γενιά στην άλλη, δίχως να υπάρχει κανενός είδους κριτική σκέψη.
Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς τους δυο κόσμους, οι άνθρωποι πρέπει να αποφασίσουν σε ποιον θα ζήσουν και ποιον θα αφήσουν στο περιθώριο. Η εύκολη απάντηση που θα έλεγε ο οποιοσδήποτε είναι η ‘’πρόοδος’’. Είναι όμως έτοιμος ο σύγχρονος άνθρωπος, για αυτή την επιλογή; Απαιτεί από αυτόν, να έχει εν συναίσθηση, συναισθηματική ωρίμανση, γνώση και ένα βλέμμα στραμμένο προς τον ορίζοντα. Ο σύγχρονος άνθρωπος όντας βαθιά αλλοτριωμένος, μην έχοντας ουσιαστική επαφή με τον εαυτό του και τους γύρω του, πόσο εύκολα και επιδέξια, μπορεί να κάνει την μετάβαση προς το καινούργιο; Η απάντηση είναι εύλογη. Αυτή η αλλαγή θα γίνει πολύ δύσκολα και οι πιθανότητες εκπλήρωσης της, είναι απειροελάχιστες.
Σε αυτό, να συνυπολογίσει κάποιος και το ρευστό κοινωνικό περιβάλλον που εντείνει τις ανασφάλειες και τους φόβους του κάθε ανθρώπου.
Άρα λοιπόν ο πιο εύκολος δρόμος για την πλειοψηφία των ανθρώπων, είναι να κρυφτούν πίσω από παρωχημένες ιδέες, χειροκροτώντας πνευματικούς ταγούς που τους προσφέρουν την πολυπόθητη ασφάλεια που χρειάζονται.
Θεωρώ, ότι υπάρχει μια αντίφαση που δεν αναλύεται στο βαθμό που της αναλογεί. Φοβόμαστε και απεχθανόμαστε πολλοί από εμάς τον συντηρητισμό, αλλά δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε κοινωνικές δομές και νόρμες που τον εκτρέφουν.
Για να μετατοπιστεί αυτή η κατάσταση, οφείλουμε να πολεμήσουμε τον συντηρητισμό με τα ίδια του τα όπλα, αλλά στρέφοντας τα προς το συμφέρον μας και συνάμα προς την συρρίκνωση του. Σκεφτείτε τα κλασικά ιδεολογήματα που χρησιμοποιούν αυτοί οι άνθρωποι και οι πολιτικοί φορείς που τους εκπροσωπούν. Είναι ένα συνονθύλευμα από αφελή αγάπη προς την πατρίδα και μια αποθέωση του Χριστιανισμού και των αρχαίων προγόνων.
Δεν θα ήταν ουσιώδες, αν αυτή η ‘’ εθνικιστική αγάπη’’ για την πατρίδα μετατρεπόταν σε σεβασμό και κοινωνική συνείδηση για τον τόπο που ζούμε. Αν τα μεγάλα λόγια για την αρχαία Ελλάδα, γινόταν μελέτη και εμβάθυνση στην αρχαία Ελληνική σκέψη. Αν αντί να προσκυνάμε σκηνώματα και λείψανα αγίων, μελετούσαμε τα κείμενα των πατέρων της εκκλησίας, συνειδητοποιώντας διδάγματα που μας είναι χρήσιμα στο σήμερα.
Αν με ρωτούσε κάποιος να παρομοιάσω τον συντηρητισμό, θα τον χαρακτήριζα σαν μια ενστικτώδης άμυνα απέναντι στο φόβο. Κατανοώ την δύναμη του συγκριμένου συναισθήματος, αλλά είμαι σίγουρος πια, πως ο συντηρητισμός είναι μια προσωρινή ανακούφιση, διότι, είτε το θέλουμε, είτε όχι, η ζωή προχωράει πάντα προς τα μπροστά, έστω και αργά, έστω και με διαλείμματα.
